این فاصله تا مسیر نرمال زندگی....

اولا بگم که من هیچ کس رو تشویق نمیکنم که مطالب اینچنینی این وبلاگ رو بخونه.. چون اولا ممکنه دچار سوء تفاهم بشه و ثانیا، خودم هم بعد از مدتی ممکنه این مطالب رو پاک کنم و به مسائل مهم تر بپردازم..  اما گفتم یه جمع بندی از بحث جنسیت ها (که قبلا اینجا بحث شده) داشته باشم..: مذکر یه موجود ظاهربین، جزء نگر، و ابزاریه.. (بعنی برای انجام کارهای ابزاری و امثال اون کاربرد داره..)  مؤنث یه موجود کامل نسبیه که ویژگی هاش همجهت، همجنس، و در راستای ویژگی های انسانیه، از جمله اینکه کل نگره، باطن بینه، و..) فاصله نجووومی بین مؤنث و مذکر به لحاظ فضائل وجود داره و مؤنث یه گوله فضائله..  نکات مثبت رو همه دارند و همه افرینش مثبته. و هر دو جنسیت به لحاظ امور ظاهری هم وزن هستند، اما استارت اصل فضائل مؤنث، باطنشه، که فاصله نجومی ایجاد میکنه.. اما همه اینها به لحاظ جنسیتیه و جنسیت هم یه مسأله بی‌تأثیره به طور کلی. فقط انسان و ویژگی های انسانی معنی داره و هر که انسان تره، همه خوشبختی ها و ویژگی های عالی رو بیشتر داره و جنسیت کلا هیچ کاره خواهد بود وقتی انسان رو لحاظ کنیم.. این فاصله تا مسیر نرمال زندگی.......

نمیدونم الان وضعیت ارتباط صنعت و دانشگاه در ایران در چه حدیه، چون دیگه مدتهاست دانشجو نیستم و نمیدونم در این حد ارتباط با صنعت برقرار شده که استاد خودش پروپوزال بنویسه برای رفع یک نیاز صنعتی، و بعد از تصویب پروپوزال، بر اساس اون دانشجو بگیره؟.. یا هنوز این مسائل در حد تشویقی و اختیاریه و هنوز دانشجو باید پروپوزال بنویسه و فقط کاری اسمی یا حداقلی و در راستای کارهای پایان نامه انجام بشه؟.. (نمیگم همه ی چنین کارهایی حداقلیه، اما این روش مورد بحث ما نیست الان..) مشکل اغلب دانشگاه های ایران (که همین الانش هم اگه مکانشون رو به اروپا یا قاره آمریکا تغییر بدیم، جزو تاپ فیفتی ها یا بعضا حداقل بهتر از خیلی از دانشگاه های ظاهرا رنک بالای جهان حساب میشدند) اینه که ارتباط با صنعت به شکل "اجباریِ" مسأله وجود نداره.. تنها تفاوت دانشگاه های جهان با ایران در بحت پژوهش، وضعیت ارتباط شخص "استاد" با صنعت هست که همه جا وجود داره، اما در ایران خیر (حداقل به شکل گسترده و قابل توجه نیست)... همه جای جهان استاد برای پروژه هاش به جلز و ولز میفته، چون اعتبارش زیر سؤاله و از طرف صنعت، همین استاد رو می‌شناسند و با دانشجوش چندان کار ندارند، این استاده که باید پاسخگو باشه.. پس استاد هم مجبوره فعال باشه و گروهش رو سر و سامون بده و حتی گاهی بیشتر از داتشجو و اعضای تیمش، دغدغه انجام صحیح کار رو داشنه باشه..  تو چنین سیستم پژوهشی، نقد کار دانشجو و پزوهشگر هم صورت می گیره، و کار، مهم جلوه میکنه، چون یه تیم براش تمام وقت زحمت کشیده و همه تلاش خودش رو کرده که کارِ کامل و نتایج معتبری ارائه بشه.. همه اینها هم به خاطر در خطر بودن اعتبار استاد بوده..  اما در ایران، همه بار کار پژوهشی به این فاصله تا مسیر نرمال زندگی.......